Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych w Nieborowie
Od momentu powstania / pierwsze wzmianki o Nieborowie to 1703 rok w Rejestrze Krów Żelaznych parafii Hyżne / Nieborów związany był z parafią Hyżne. Ze spisu ludności parafii hyżneńskiej przeprowadzonego na polecenie ks. biskupa Antoniego Betańskiego w 1785 roku dowiadujemy się, że Parafię Hyżne tworzyły wsie: Hyżne – 855 osób, Dylągówka – 400 osób, Grzegorzówka – 287 osób, Nieborów – 155 osób.
Aż do 70, 80 tych lat XX wieku mieszkańcy tych miejscowości należeli do parafii Hyżne i modlili się w Kościele pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Hyżnem. Decyzja mieszkańców Nieborowa o budowie kościoła zrodziła się wyjątkowo wcześnie, bo jeszcze w latach trzydziestych XX wieku. Impulsem, który ją wywołał, były niedzielne msze święte odprawiane przez księdza proboszcza Ignacego Łacheckiego w drewnianym pensjonacie uzdrowiskowym w Nieborowie Małym.
Co niedzielę gromadzili się na nich wierni z całego Nieborowa oraz Mokłuczki (parafia Błażowa). W związku z tym, że hall pensjonatu nie mógł pomieścić wszystkich wiernych, nieborowianie postanowili wybudować świątynię w Nieborowie Małym. Wkrótce zaczęli zbierać materiały budowlane na ten cel. Niestety ambitny jak na owe czasy plan budowy kościoła przerwał wybuch II wojny światowej.
Decyzja podjęta w latach trzydziestych nie została jednak porzucona na zawsze. Stała się ponownie aktualna podczas biskupstwa ks. bp. Ignacego Tokarczuka. Tym razem społeczność Nieborowa została zmobilizowana bezpośrednim przykładem płynącym z Grzegorzówki – Wólki Hyżneńskiej a później z Dylągówki gdzie wybudowano kościoły. Powodzenie inicjatywy mieszkańców tych miejscowości, które tak jak Nieborów wchodziły w skład parafii Hyżne, utwierdziło nieborowian w przekonaniu o możliwości budowy kościoła.
Pierwsze realne kroki zostały podjęte w 1981 r., a więc w okresie rozprężenia komunistycznego systemu władzy, wywołanego powstaniem i działalnością „Solidarności”. Poza zebraniem organizacyjnym mieszkańców, które utwierdziło wśród niemal wszystkich przekonanie o potrzebie budowy świątyni, niewiele zrobiono. Nie zdołano uzgodnić lokalizacji kościoła. Sytuację skomplikował następnie stan wojenny wprowadzony w grudniu 1981 r.
Nie pomagało też to, że kilkadziesiąt lat wcześniej niewielką miejscowość Nieborów – poćwiartowano na malutkie przysiółki tj. Nieborów Wielki, Nieborów Mały, Zapady, a komuniści w latach 70 tych utrwalili to w podziale administracyjnym czyniąc je częściami wsi Hyżne. Podziały, animozje wynikłe z takich działań nie sprzyjały planom budowy świątyni.
Niezależnie od niesprzyjających okoliczności kwestia ta odżyła w 1983 r., za sprawą Marii Sieńko i Marii i Edwarda Janików, którzy poinformowali ks. proboszcza Tadeusza Ciska o zamiarze budowy kościoła. Na zakończenie jednej z niedzielnych mszy świętych o godz. 9:oo, proboszcz poprosił mieszkańców Nieborowa o pozostanie. Na dziedzińcu kościoła ks. proboszcz T. Cisek oświadczył, że pomoże w budowie świątyni, a zebrani licznie mieszkańcy Nieborowa jak jeden mąż oświadczyli, że chcą budować kościół w Nieborowie.
24 kwietnia 1983 r. na zebraniu mieszkańców wyłoniono Komitet Budowy Kaplicy we wsi Hyżne – Nieborów, gdyż tak brzmiała oficjalna nazwa. Tworzyli go : Tadeusz Odój z Nieborowa Małego (krótko pierwszy przewodniczący komitetu), Antoni Piech z Nieborowa Wielkiego (członek, następnie przewodniczący komitetu), Andrzej Baran z Nieborowa Wielkiego(zastępca przewodniczącego, Maria Janik (sekretarz), Edward Żurek (skarbnik, następnie członek), Franciszek Bukała, Jan Bukała, Jan Dziak z Nieborowa Małego, Helena Dykiel, Edward Janik, Marian Janik(krótko członek komitetu), Kazimierz Głowacz, Stanisław Paściak (krótko członek komitetu), Jan Rybka, Mieczysław Rybka, Tadeusz Sieńko. Z komitetem ściśle współpracowała Stanisława Piech, żona przewodniczącego komitetu. Całość przedsięwzięcia koordynował proboszcz ks. Tadeusz Cisek.
Maria i Edward Janikowie zdecydowali się przekazać nieodpłatnie 24 arową działkę w Nieborowie Wielkim pod budowę kościoła. Budowę nieborowskiej świątyni rozpoczęto latem 1983 r.
Rozpoczęto w pierwszej kolejności od wykonania dokumentacji. Autorami projektu świątyni byli Władysław Jagiełło i Roman Orlewski, architekci znani w regionie. Kościół w Nieborowie został zaplanowany jako przykład sztuki współczesnej. Całość miała mieć charakter budowli jednonawowej opartej na planie zbliżonym do krzyża o bardzo krótkich ramionach. Powierzchnia powstającej świątyni wynosiła 270 m2, a kubatura 500 m3.
Aby budować trzeba było zgromadzić materiały budowlane. Był to czas , że wszystkie główne materiały budowlane były tylko na przydział z długim okresem oczekiwania. Komitet budowy uzgodnił z właścicielem cegielni Panem Julianem Ślempiem z Borku Przylasku, że udostępni maszyny, wiaty do schnięcia cegły, glinę, piec do wypalania oraz swoją fachową robociznę przy robieniu i wypalaniu cegły, to wszystko za darmo. Przez kilka miesięcy mieszkańcy Nieborowa – mężczyźni i kobiety codziennie po 4,5 osób brali udział przy robieniu i wypalaniu cegły.
Po stronie mieszkańców Nieborowa było też załatwienie i zakup węgla, którego wszędzie brakowało. Takim systemem wykonano i przywieziono ciągnikami na plac budowy około 50 tysięcy cegieł a 10 tysięcy zakupiono. Następne materiały takie jak cement przywieziono z cementowni Chełm, a stal zbrojeniowa , blachę załatwiono z wielkim trudem w RCMB.
Oddzielny temat zaopatrzeniowy to drewno. Przydział na wycięcie ok. 20 m3 drzewa z lasów państwowych otrzymano z niemałymi trudnościami od Nadleśnictwa Strzyżów. Zebranie wiejskie wsi Hyżne z sołtysem wsi Hyżne Eugeniuszem Bukałą wyraziło zgodę na wycięcie z lasu gminnego znajdującego się w Nieborowie kilkunastu kubików drzewa.
Przez kilkanaście dni kilku mężczyzn z Nieborowa piłami ścinało drzewa, czyściło z konarów, wyciągało z miejsc ścięcia i przewoziło swoimi ciągnikami-część na plac budowy a część do tartaku w Błażowej gdzie cięto na deski. Brylowali w tym Andrzej Baran, Edward Janik, Janusz Baran i inni. Na plac budowy ściągnięto przewoźny tartak gdzie kilkanaście dni cięto i układano do schnięcia bale, krokwie, krawędziaki itp.
W czerwcu 1984 roku plac budowy poświęcił ks. Adolf Kowal, dziekan Błażowski. Kierownikiem budowy został doświadczony budowlaniec Eugeniusz Tadla z Nieborowa Wielkiego, który w swojej karierze kierował między innymi budową szkoły podstawowej i siedziby urzędu gminy w Hyżnem. Pan Tadla pracował również jako murarz.
Prace ziemne i budowlane rozpoczęto nie mając pozwolenia na budowę. Niedługo potem właściciele działki mieli kontrolę funkcjonariuszy z Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Rzeszowie, była to reakcja na donos m.in. o treści: czterech cwaniaków z Nieborowa się zebrało i na działce Edwarda Janika budują kościół bez zezwolenia. Wydarzenia te przyśpieszyły otrzymanie zezwolenia na budowę kaplicy w październiku 1984 roku.
Część prac fachowych była wykonywana odpłatnie, a jej koszty ponosili mieszkańcy Nieborowa. Cztery razy do roku przez czas budowy członkowie komitetu budowy chodzili do każdego domu w Nieborowie i zbierali ofiary na budowę kościoła. Służba Bezpieczeństwa prześladowała zbierających ofiary strasząc ich więzieniem. Nieborowianie i rodacy mieszkający w Rzeszowie i okolicach wspierali realizację przedsięwzięcia również pracą fizyczną. Codziennie na budowie przez kilkanaście miesięcy było od kilku do kilkunastu pracowników ( fachowców i pomocników).
Codziennie też panie nieborowskie kolejno z każdego domu przez cały czas budowy, dostarczały śniadania, obiady i kolacje dla pracujących. Trzeba niestety szczerze powiedzieć, że nie wszyscy mieszkańcy Nieborowa kwapili się do tej pomocy.
Finansowo budowę świątyni wspierali również mieszkańcy Hyżnego. Za zgodą księdza proboszcza członkowie komitetu trzykrotnie (w okresie kolędy noworocznej) prowadzili zbiórkę wśród parafian, obchodząc całą wieś Hyżne. W związku z tym przez trzy lata miejscowi duchowni nie prowadzili kolędy.
Datki na powstający kościół ofiarowali także emigranci z Nieborowa zamieszkali w różnych częściach kraju, ale także m.in. w Anglii, Australii, USA. Budowę wsparła też Polonia z Chicago, zrzeszona w Klubie Hyżne, którego prezesem był Kazimierz Sowa z Brzezówki, kierowca gen. Władysława Sikorskiego. Bardzo duży wkład finansowy miał sam ks. proboszcz Tadeusz Cisek, który na wszelkie dostępne sposoby uzupełniał brak pieniędzy, gdyż mimo hojności społeczeństwa pomoc ta wystarczała tylko na podstawowe potrzeby związane z budową.
6 czerwca 1985 r. na terenie budowy kościoła pw. Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych w Nieborowie dokonano poświęcenia i wmurowania kamienia węgielnego oraz aktu erekcyjnego po uroczystej Mszy Świętej pod przewodnictwem bpa Ordynariusza Ignacego Tokarczuka z udziałem kilkudziesięciu księży i około dwóch tysięcy wiernych. Akt erekcyjny w imieniu Komitetu budowy podpisał wiceprzewodniczący Andrzej Baran, akt został umieszczony w chromoniklowym pojemniku wykonanym w WSK Rzeszów.
Wmurowany kamień ( kamyczki) jak wynika z relacji Pani Marii Janik zostały poświęcone i pobłogosławione 22 czerwca 1983 r., po mszy świętej na Błoniach krakowskich, przez Papieża Jana Pawła II.
Główny wystrój do kościoła wykonała Pani Zofia Mitał z Brzezówki, która wyrzeźbiła ramy do obrazu i namalowała obraz Patronki Kościoła NMP Wspomożycielki Wiernych. Wiele pracy w wykończenie świątyni włożył miejscowy stolarz Tadeusz Sieńko. Z ofiar zebranych podczas poświęcenia kościoła w zakładzie stolarskim w Drohobyczce z własnego materiału wykonano ławki.
Budowa świątyni została zakończona w 1988 roku. 23 maja 1988 r. kościół w Nieborowie poświęcił bp. Ignacy Tokarczuk. Nadano mu wezwanie Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych., nawiązując tym samym do wielowiekowego kultu Matki Bożej w parafii hyżneńskiej.
Nieborów 2019 A.D Opracował Jacek Baran, poczta: baran_jacek@wp.pl